کنج چاردیواری نشسته‌ام لیوان چای را برمی‌دارم و لَختی از آن می‌نوشم. گذشته همانند یک فیلم در پندارم سپری می‌شود به کنون می‌رسم و به آینده می‌اندیشم. آیا در راه درستی گام برداشتم؟ آیا از آن‌چه اکنون هستم خشنودم یا پیشمانم؟ هنگامی که به رویدادهای گذشته نگاهی می‌اندازم راه سنگلاخی را می‌بینم. شاید در این راه کفش‌هایم دندان‌نما شده باشد اما این خندههای دندان‌نما شرم‌آور نیست و باید به آن ببالم زیرا خندههای این کفش‌ها به من می‌گوید که زمین‌گیر نشدم و راه را پیمودم و اکنون در این‌جا هستم.
در برگزیدن راه و شیوه‌ی زندگی گستاخ و دلیر بودم. سختیها را به جان خریدم و اکنون در این‌جا هستم جایی که یک سوشیانت زوارزاده باید در آن باشد. اگر هزار بار دیگر هم به گذشته بازگردم همین راه را خواهم پیمود و گستاخانه سختیها را به جان خواهم خرید.
همیشه به گونه‌ای زندگی کردم که از کارهایم پشیمان نشوم. این‌که در زندگیت شادمانی و خشنودی را عاشقانه لمس کنی چیزیست که بسیار ارزشمند است. گاهی نیاز است که سکوت را خفه کنم و اکنون همان هنگام است. سکوتم را خفه می‌کنم و فریاد می‌زنم که من می‌توانم دنباله‌ی این راه را بپیمایم زیرا این راه من است. یا راهی خواهم یافت یا راهی خواهم ساخت و در پایان پیروزمند خواهم بود. تو نیز می‌توانی سکوتت را خفه کن و فریاد بزن گاهی نیاز است که فریاد بزنی تا گوش‌هایت تو را بشنوند.
هر روز، آغازی دوباره است. آغازی دوباره برای زیبا کردن زندگی یا برداشتن قلمویی از گه و مدفوع و مالیدنش به برگه‌های زندگی. با شیوه‌ی نقاشی و رنگ‌آمیزی کسی کاری ندارم شاید هم کسی پیدا شود و بخواهد زندگیش را با شاش و ادرار به جای آبرنگ خوشی، رنگ‌آمیزی کند. کمی اندیشیدم که عنوان این نوشته چه باشد دیدم به اندازه‌ای کلافه‌ام که نمی‌توانم فرنام و عنوانی در خور سیم‌پیچی‌های مسخره‌ی مغزم بیابم و بگویم که … بگویم که چه؟ نمی‌دانم بگذریم.
آری اکنون خشمگین، کلافه و برانگیخته هستم. کم پیش می‌آید کسی مرا بدون لبخند و شادمانی ببیند. برای همین از دیدن ناراحتی، خشمگینی یا دیگر احساس‌های بد در من شوکه می‌شوند. خودم هم شوکه می‌شوم. امروز بسیار شوکه هستم زیرا خشم و کلافگی مغزم را می‌خاراند و من … و من هیچ. امروز لبخندی بر لب دارم که با پوستین احمقانه‌‌اش، کلافگی درونم را پوشانده ولی به تنش زار می‌زند. به یاد مولانا افتادم درست می‌گفت گاهی آدم‌ها نسیم‌هایی هستند که درونشان طوفانی سهمگین برپاست.
دلم برای کیبوردی که زیر دستانم فریاد می‌کشد می‌سوزد و نمی‌دانم چرا این چنین بر این بینوا ستم می‌کنم. شاید برای این‌که نوشتن ستم است. با یه قلم سینه‌ی کاغذ را می‌شکافی تنا بنویسی آن‌چه را که باید نوشته شود؛ آن‌چه را که باید خوانده شود؛ آن‌چه را نباید خوانده شود و آن‌چه را نباید نوشته شود و… و … و …
هزار و یک چیز هست که امروز از سرم گذشت و بر زبانم نیامد. هزار و یک چیز که می‌توانست خشمم را نمایان کند و فرو خوردم. چرا پشت چراغ قرمز نمی‌ایستند تا سبز شود؟ چرا این همه دروغ؟ چرا در این تابستان لعنتی بوی گند عرق بدنتان باید دیگران را خفه کند؟ چرا امروز پنج‌شنبه است؟ چرا مردم گمان می‌کنند روان‌شناسان حق ندارند گاهی خشمگین، شادمان، ناامید، مغرور، گریان و … شوند؟ چرا کسی من را نمی‌فهمد و من هر روز کنار مراجعان و کسانی که به من نیاز دارند می‌نشینم تا برای حل مشکلاتشان کمکشان کنم؟ چرا تلاش می‌کنم کسانی که برایم ارزشمند هستند را دوست بدارم و درکشان کنم اما هیچ کس مرا درک نمی‌کند؟ چرا من دارم این را می‌نویسم؟ چرا تو داری این را می‌خوانی؟
تا به آغاز این بند (پاراگراف) هر آن‌چه نوشتم با خشم نوشتم. اما نمی‌دانم چرا این جمله با آرامشی شگفت‌آور آغاز شد. گویی از درون آرام گرفتم. آری آرامشی که با حس کرختی من را فراگرفت و به آغوش کشید. ولی هنوز گم و گیج هستم. برای چراهایی که درونم بود پاسخی ندارم ولی از آن‌ها چشم‌پوشی می‌کنم. و گیج‌ترم که نام این نوشته چه بود؟ آیا نامش حال بد بود یا حال خوب؟ واژه‌هایی که در لای انگشتانم می‌پیچند و می‌بوسند. به راستی نام این نوشته چه بود؟ شاید بهتر است نامی نداشته باشد و بی‌نام بماند.
اما یک چیز را به یاد بسپارید. روان‌شناس‌ها هم انسان هستند و حالات و احساس‌های انسانی خوب یا بد را تجربه می‌کنند. روان شناس‌ها روبات نیستند آن‌ها هم خشمگین، شادمان، عاشق، بیزار، ناامید، مغرور و … می‌شوند.
بر پایه‌ی آیینی که هر سال به جا می‌آورم امسال هم نوشته‌ای درباره‌ی سالی که سپری کردم می‌نویسم. انگار همین دیروز بود که درباره‌ی سال ۱۳۹۴ در وب‌سایتم نوشتم. چه زود می‌گذرد این همان گنج گران‌بهاییست که هنگامه یا زمان زمان نام دارد. ارزش این گنج برای همگان یکسان نیست. از این‌ها که بگذریم من سال ۱۳۹۵ را با ۷ سین آغاز کردم. و در نیایشم از اهورامزدا یاری خواستم تا به پیروزی و بهروزی دست یابم.
سال ۱۳۹۵ سالی پر از فراز و نشیب برای من بود. سالی که هم نوش بود و هم نیش. سالی که هم شادی بود و هم اندوه. زیبایی زندگی همین است اگر اندوه نباشد شادی معنا پیدا نمی‌کند. من تلاش کردم تا هر نشیبی که در زندگیم پیش آمد نیرویی برای رسیدن به فراز باشد. هنگامی که به گذر سال ۱۳۹۵ نگاهی می‌اندازم می‌بینم همان که می‌خواستم شد. سال ۱۳۹۵ با همه‌ی سختی‌هایش سالی خوب و شیرین بود.
در این سال با هم‌اندیشی و همکاری بهترین دوستم سعید فرد، پروژه‌ی آقای روانشناس آغاز به کار کرد. و پس از چند ماه از آغاز کارش پیشرفت چشمگیری داشته که من و سعید را بسیار خشنود کرده است. به انجام رساندن این کار را می‌توانم بهترین رخداد کاری سال ۱۳۹۵ بنامم. راهی که آغاز کردیم هم‌چنان دنباله خواهد داشت و با پشتکار به سرانجام خواهد رسید.
A post shared by Sushyant Zavarzadeh (@sushyant) on
دوستان خوبی که امسال در کنارشان احساس خوبی داشتم را فراموش نمی‌کنم. سعید فرد، راحله عزیز، سعید علیجانی، مسعود فاطمی، سالار کابلی، گودرز، بهروز، عرفان بشارت، امیرحسین، سجاد و دیگر کسانی که در شادی و اندوه همراه یک‌دیگر بودیم. دوستانی که هر کدام برای من ارزشمندند. در این میان کسانی هم بودند که با رفتنشان من را شادمان کردند. خوش به حال آن‌هایی که افتخار آشنایی با چنین کسانی را نداشتند!
اگر بخواهم شیرین‌ترین رخداد سال ۱۳۹۵ را به یاد بیاورم باید از آشناییم با هنرمندی توانا و چیره‌دست به نام فاطمه زینلی یاد کنم. دختری که نگارش (نسخه‌ی) زنانه‌ی سوشیانت است. تاکنون درباره‌ی کسی چنین حسی نداشتم. برخی بر این باروند که داوینچی با کشیدن نگاره‌ی ژوکوند، مونالیزایی را روی بوم آورد که نگارش زنانه‌ی خودش باشد. آن‌ها می‌گویند مونالیزا همان داوینچی است که زنانه شده. اما آن‌چه من از نگارش زنانه‌ی خودم می‌بینیم زنده است و نفس می‌کشد و توانایی آفرینش روی بوم را دارد. این که انسان همزاد خودش را از نزدیک ببیند حس شگفت‌انگیزی است که من توانستم تجربه کنم. این حس برای این شگفت‌انگیزتر است که همزاد من مرد نیست او همزاد زنانه‌ی من است.
سال ۱۳۹۵ به پایانش نزدیک شده است. این سال برای من سرشار از تجربه‌های شیرین و تلخ بود و درس‌های ارزشمندی آموختم که در زندگیم به کار خواهم گرفت. برای داشتن سالی خوب باید تلاش کنیم. هیچ سالی خوب یا بد نیست این بستگی به تلاش ما دارد که روزگارمان را به خوبی سپری کنیم یا در رنج باشیم. برای همه‌ی شما خوبان و نیز خودم، آرزو می‌کنم که سال ۱۳۹۶ سالی سرشار از پیروزی و بهروزی باشد.
همیشه خانم‌ها از این که برخی از آقایان در تاکسی به درستی نمی‌نشینند و یا خود را به خانم‌ها می‌چسبانند گلایه می‌کنند من هم از این گروه مردها که برخورد اجتماعی را به درستی نیاموخته‌اند بیزارم. بارها دیده شده درون تاکسی کنار آقایی نشستم که خود را به سرنشین کناری که دختر جوانیست می‌چسباند دختران در این زمینه بیشتر خاموش هستند و سکوت می‌کنند گاهی هم به سرنشین بی‌فرهنگ و عوضی هشدار می‌دهند شگفت‌آور این است که برخی از چنین مردانی خشمگین هم می‌شوند من در برخورد با چنین کسانی همیشه خودم رو جم و جورتر می‌کنم و به آن نادان می‌گویم: «بیا اینورتر یا جاتو با من عوض کن» در چنین برخوردهایی مرد ناچار می‌شود به خود بیاید و دختر جوان از من سپاس‌گزاری می‌کند گاهی هم کار به درگیری گفتاری می‌کشد. این‌ها را گفتم تا پیش‌زمینه‌ای برای گلایه‌ای مردانه از خانم‌ها باشد.
روزی که دنبال فرتور پس‌زمینه برای موبایلم گشتم را خوب به یاد دارم پس از کلنجار رفتن فراوان دو فرتور خوب پیدا کردم فرتورهایی که هر کسی با دیدنشان، پرسش‌هایی پیرامون آن‌ها از من می‌کند. بر آن شدم که این‌جا درباره‌ی چرایی گزینش این فرتورها بنویسم. من برای پس‌زمینه‌ی قفل موبایل فرتور زیر را برگزیدم.
اگر از کاربران دوستدار گوگل کروم باشید و مرورگرتان بهروز باشد با دردسر از کار افتادن نیم‌فاصله یا نیم‌میانجی روبه‌رو شده‌اید. همان‌گونه که می‌دانید واژه‌هایی مانند «می‌شود، بهینه‌سازی، برنامه‌نویسی و…) با نیم‌فاصله نوشته می‌شوند. بارها تلاش کردم تا این آیین نگارشی را در مغز کسانی که وبلاگ‌نویس هستند یا وب‌سایت دارند فرو کنم که نشد. بگذریم کلید نیم‌فاصله در ویندوز همان Ctrl+Shift+2 بود که هم‌اکنون از کار افتاده است. اگر می‌خواهید از نیم‌فاصله در گوگل کروم بهره بگیرید می‌توانید به جای این کلیدها از Alt+0157 بهره بگیرید.
